Muh. Temat jest IMHO skomplikowany.
Słowo “haker” nie ma jednej definicji i zostało de facto zawłaszczone przez media. Teraz powoli je “odzyskujemy”, popularyzując pojęcia takie jak “life hack” itd, ale ciągle kiedy ktoś powie że umie hackować dajmy na to iPhone’y, normik zrozumie to tak, że jego prywatne zdjęcia są zagrożone, a nie że ktoś mu umie zrobić jailbreak.
Społeczeństwo to ekosystem i mimo wszystko musimy się trochę z normikami liczyć. Mając nazwę która jest autoironiczna imho będziemy prowokować dyskusję, a to znaczy że przynajmniej mamy szansę się obronić.
Jest też drugi problem który próbowałem podjąć poprzez autoironię: w IT jest duży problem z syndromem oszusta. Ludzie autentycznie czują, że nie są wystarczająco dobrzy, żeby nazywać się programistami, a fakt że słowo haker nie ma jasnej definicji nie pomaga. Pan RMS oczekuje od Ciebie jednego, ESR innego. Ja też mam swoją definicję. Nie uważam że żeby być hakerem trzeba koniecznie na pytanie “do you speak code, fluently” odpowiedzieć “tak” - moim zdaniem dużo ważniejsza jest po prostu frajda i entuzjazm względem ruchu wolnego i otwartego oprogramowania, odpowiedni mindset.
Dlatego na pytanie “czy jestem już hakerem”, moja proponowana odpowiedź to “a czy to w ogóle jest ważne?”. Stąd nazwa. Żeby zamiast aspirować do doganiania bliżej nieokreślonych standardów i motywowania swojego samoudoskonalania wiecznym poczuciem, że nie jest się wystarczająco dobrym… po prostu robić, to co się kocha. Efekt będzie ten sam - no, może poza tym, że ma się mniejsze poczucie nieadekwatności.
Jeśli miałbym spróbować to rozciągnąć, powiedziałbym że to też definiuje nas jako bardziej inkluzywnych. Nie oczekując od razu od członków pełnego hakierskiego mindsetu, a jedynie zainteresowania, będzie nam łatwiej rekrutować. Możemy też łatwiej włączyć w aktywność osoby, które jeszcze się uczą albo mają problemy psychiczne, które komplikowałyby im zbudowanie przynależności w hackerspace’ach, gdzie od członków oczekuje się mocniejszej orientacji na samorozwój.